Գլխավոր | Բլոգ | Լրահոս | «Քայլող Ավետարանի» հետքերով

Իմաստուն է այն ազգը, որն իր գոյության հիմնաքարը համարում է ճշմարիտ հավատը, ասել է թե՝ քայլում է լույսի ճանապարհով: Մենք՝ հայերս, դարեր շարունակ կռիվ ենք տվել հանուն հավատքի, հանուն լեզվի, հանուն մեր ինքնության: Այսօր էլ դժվարին է այն ուղին, որով քայլում ենք: Եթե ուրիշ մեկի համար սա զուտ խոսք է, ապա տավուշցիներիս համար մեր առօրյան է՝ լի վտանգներով, երբեմն նաև՝ կրակոցներով ու զոհերով, աղքատությամբ ու դժբախտությամբ:

Շատերն են այցելում Տավուշ, ոմանք հետաքրքրասիրությունից, ոմանք էլ հայրենասիրական վեհ զգացումներով լեցուն, բայց նրանց գնալուց հետո նորից մի մեծ թմբիր փռում է իր թևերը մեր տների վրա, մեր հոգիներում, և նորից թվում է, թե աշխարհը մոռացել է մեզ:

Այստեղ մահվան սահմանագծում ապրող գյուղացին կարիք ուննի ավելիին, քան փողն ու բարեգործությունն են:

Անքննելի են Աստծո գործերը և Տիրոջ գծած ճամփաները: Ահա մի այդպիսի լուսավոր ճանապարհով էլ մի օր մեր հարազատ գյուղ մտավ «Քայլող Ավետարան»-ը, և մեր մանուկներն ականջալուր եղան Աստվածաշնչի պատգամին, Աստծո սրբազան խոսքին, որն անշուշտ կլուսավորի նրանց ու մեր կյանքի շավիղները:

Ամեն երկուշաբթի խանդավառությամբ ու սիրով սպասում էինք Տեր Արամի ու Արշավիր Գաբուճյանի այցելությանը մեր դպրոցում և պարապմունքից պարապմունք զգում փոփոխությունը մեր և մեր աշակերտների հոգում, կյանքում, վարքագծում: Աշակերտները իրենց պայուսակներում անպատճառ ունեին «Աստվածաշնչի պատգամ» գիրքը, որն էլ սիրով կարդում ու քննարկում էին:

Ճիշտ և ուղղորդված կրթությունն ու դաստիարակությունը սովորեցնում են սիրել, ներել, խոնարհ ու պարկեշտ լինել: Հաջողված է այն ուսուցիչը, որ իր գործը սիրով ու նվիրումով է կատարում և կարևորում է ոչ թե իր, այլ՝ աշակերտի անձը: Մեր նոր դասախոսները, անշուշտ, լավ օրինակ էին ճշմարիտ ուսուցչի՝ իրենց խոնարհությամբ և իմաստությամբ: Ջնջվել էր այն անջրպետը, որ երկար տարիներ եղել է մեր՝ հասարակ մարդկանց, և հոգևորականների սև սքեմների միջև: Աշակերտները, ինչպես նաև մենք զգում ու հասկանում էինք, որ հոգևորականի խոսքը դիպչում է մեր սրտի նուրբ թելերին և լույսով ողողում մեր հոգին ու շրջապատը:

Ահա սա է պետք մարդուն կյանքի մաքառումների ու փորձության մեջ ուժեղ լինելու համար՝ Աստծո խոսքը, Աստծո լույսը, Աստծո սերը:

Թող օրհնի Տերը բոլոր շիտակ ճամփաները և լույսի բոլոր սերմնացաններին: Նրանց շաղ տված սերմերը, անշուշտ, ծիլեր կտան, և մեր ժողովուրդը կրկին մոտ կլինի Աստծուն, և Տերը կօրհնի բիբլիական երկիրը մեր, որտեղից երկրորդ անգամ սկիզբ առավ մարդկությունը՝ շնորհիվ Նոյի ու Ամենազոր Աստծո:

Փորձեցի գրի առնել այն, ինչ մտածում և զգում էի, գուցե տողերի արանքում կորան մանրամասներ, բայց մնաց հիմնական գաղափարը. «Լինենք Տիրոջ որդիները, քայլենք Նրա ցույց տված ճանապարհով, մաքրենք մեր հոգիները և բյուրեղացնենք՝ առավոտյան ցողի պես»:

Սիրանուշ Ուզունյան, Արծվաբերդի հիմնական դպրոցի տնօրեն